Vandaag zag ik een post op Facebook (van Zorgoppas):
Overbelaste ouders, relatieproblemen, een krimpend netwerk, weinig tijd voor de andere kinderen, grotere kans op een burnout. Zaken waar ouders met een zorgbehoevend kind tegenaan lopen.
Dit was een inleiding van een tv programma 'Zorgen voor Indy', welke morgenavond, 17 september om 20.25 uur uitgezonden wordt bij NPO 2 (niet bedoeld als reclame, verdien er niks aan ;-), maar puur ter info voor de geïnteresseerden).
Ik heb de intro van de aflevering van morgen gekeken en had meteen zó te doen met de ouders van het meisje. Ze waren in dat 30 seconden durende filmpje al zo eerlijk. Ik vond dat ik moest reageren op de Facebook post. Ik wilde eronder typen; 'Wat knap dat deze ouders hun verhaal op tv delen'. Tegelijkertijd besefte ik me dat zij gevoelsmatig waarschijnlijk niet eens een keuze hebben; ze delen dit niet omdat ze stoer of knap zijn, ze delen dit omdat ze wel móeten, willen ze gehoord worden. Ze zijn waarschijnlijk tot het uiterste gedreven. Ik heb evengoed gereageerd, maar heb niet gezegd dat ik het knap vond, wel dat ik veel respect voor ze had en dat meen ik. Want sommige dingen doe je niet omdat je ze wíl, maar die doe je omdat je ze móet doen, wil je verder komen.
Een hele tijd geleden tipte een vriendin mij op een Column in een tijdschrift. In die Column schrijft een journalist waar ze als moeder van een zorgkindje (met een genafwijking) tegenaan loopt. Ze schreef het volgende:
Zodra mensen horen dat je een kind hebt met een beperking, krijg je allerlei goedbedoelde opmerkingen te horen. Met stip op één: "Ik vind het zo knap hoe jullie dit doen", vaak gevolgd door: "Ik zou dat niet kunnen". Ik word daar nogal bitcherig van. Het is namelijk niet zo dat we een keus hebben. We móeten er wel mee omgaan, want de situatie is zoals ie is. Iedereen zou dat kunnen, als was het alleen maar omdat je wel móet. (ik zal onderaan deze post het hele artikel plaatsen, voor de liefhebber)
Dit is een opmerking die wij ook vaak te horen krijgen; "Ik vind het zo knap". En weet je, ik word er echt niet bitcherig of geïrriteerd van, ik steek dat compliment gewoon diep in mijn zak; elk compliment is er één, toch?! Maar ik geef wel altijd hetzelfde antwoord: "We hebben geen keuze; het is zoals het is en we maken er het beste van". Dat geloof ik ook oprecht. Kijk, vaak heb je geen keuze in de dingen die je overkomen, uitzonderingen daar gelaten, maar een ziek kind, daar kiest echt niemand voor, maar je hebt wel áltijd een keuze hoe je er mee om gaat. En daar kun je ook een hoop mee bepalen. En misschien is het daarom dat het knap lijkt, hoe wij er mee om gaan, maar in werkelijkheid is het dat dus niet. Snap je me nog?! Overigens; als je het eens tegen ons gezegd hebt, ik waardeer het alleen maar hoor, want ik zie het écht als een compliment en het geeft soms kracht om door te gaan, ook al vind ik het dus zelf niet "knap".
Het hele artikel:
