Toen Corona net om de hoek kwam kijken, in februari/maart, vond ik het spannend, want wat betekent Corona voor een chronisch ziek kind? Als we de artsen mogen geloven, loopt Oliver geen extra risico met zijn aandoening, maar toch vind ik het soms spannend. Corona is nog zo "nieuw" dus wat weten we er nu daadwerkelijk van... Meer dan ons aan de maatregelen houden en zelf goed nadenken kunnen we niet doen dus 'thuis blijven' it was. Er veranderde voor ons eigenlijk weinig, want we waren altijd al veel thuis met de jongens. Ergens bracht het ook rust, want er waren geen verjaarsdagsfeestjes of andere gelegenheden; de agenda was leeg. We misten opa's, oma's, andere familie en vrienden, maar we wisten dat we die tijd wel weer in zouden halen. Toen de zomer er aan kwam en Corona onder controle leek, zakten mijn zorgen natuurlijk ook iets.
Totdat de zogenaamde "tweede golf" begon en wij zo ongeveer tegelijkertijd op de wachtlijst kwamen te staan voor de laproscopie van Oliver (voor een PEG sonde). Op dat moment hadden de stijgende cijfers en daarmee de oplopende druk in het ziekenhuis, direct effect op ons. En even zag het er naar uit dat de operatie echt uitgesteld moest worden. We hebben iets langer moeten wachten dan gebruikelijk, maar a.s. vrijdag 4 december, is het dan zo ver; Oliver wordt geopereerd en krijgt een PEG sonde.
We zijn opgelucht dat het moment nu daar is en dat er geen nieuwe neusmaagsonde geplaatst hoeft te worden en dat we die strijd dus niet meer aan hoeven te gaan. Tegelijkertijd vinden we het natuurlijk heel erg spannend; de narcose, de operatie zelf én de periode die erna komt. We kunnen alleen maar hopen en er op vertrouwen dat alles goed gaat en er geen complicaties ontstaan. Oliver zal, als alles goed gaat, ongeveer 3 dagen in het ziekenhuis moeten blijven.
Dus pakjesavond verzet, Sinterklaas blijft voor ons gewoon een weekje langer in Nederland ;-) en we maken ons komende week op voor een weekendje ziekenhuis. Om eerlijk te zijn, zie ik er als een berg tegenop. Corona betekent namelijk ook; geen toegang tot de speelkamer (dus minder afleiding), maar veel op je eigen (saaie) ziekenhuiskamer zitten en geen bezoek; enkel ouders. Natuurlijk maken we ook hier het beste van (een tas met cadeautjes en vermaak mee, de ipad voor de nodige filmpjes etc.), maar na de laatste opname (voor het plaatsen van de neusmaagsonde), vind ik het toch wel een ding. Maar goed, nieuwe ronde, nieuwe kansen, zullen we maar zeggen ;-)
Hoewel aan het begin van het jaar Corona nog een "ver van ons bed show" leek, is dat de afgelopen tijd wel wat verandert. En hoewel ik weet dat Corona een gevoelig onderwerp is, wil ik ook deze kant belichten. Je hoeft namelijk zelf geen Corona te hebben, om last te hebben van de gevolgen. Natuurlijk is het voor alle mensen die overleden zijn aan- of kampen met de gevolgen van Corona enorm heftig. Daarnaast is er nog een grote groep mensen, die zorg nodig hebben, maar deze niet kunnen krijgen omdat de ziekenhuizen de zorgstroom niet aan kunnen. En ook daar wordt in de media wel over geschreven natuurlijk; operaties en behandelingen die uitgesteld worden.
Waar ik me echter niet van bewust was, was dat het daarmee niet ophoudt. Nu de ziekenhuizen een klein beetje leger worden, moeten deze Corona patiënten revalideren, bijvoorbeeld in het revalidatiecentrum waar Oliver ook therapie krijgt. En wanneer het centrum moet opschalen voor Corona revalidanten, betekent dat afschalen van de reguliere zorg. Wat er uiteindelijk voor kan zorgen dat Oliver bepaalde therapieën niet krijgt. En dat is iets wat ik zelf heel lastig vind, want Oliver heeft die zorg wel nodig. Dus op de dagen dat ik het mis om met vrienden af te spreken of om iemand een knuffel te geven, denk ik daar aan.
Een kleine nuance; ik heb de komma bewust vóór Corona en ná m'n schuttingtaal gezet, want ik heb dus alles behalve schijt aan Corona, maar zoals het een echte blogger betaamt, kies je voor een pakkende titel :-P
Als het me lukt, zal ik komend weekend af en toe wat schrijven over Oliver's operatie en de dagen erna.
