top of page
Zoeken
  • Foto van schrijverMarina Curvers

Het wordt niet beter

Al langere tijd loop ik met de gedachte om weer eens een blog te schrijven. Enerzijds heb ik zoveel te vertellen, want zoveel gevoelens en gedachten houden me bezig, anderzijds worstel ik enorm met hóe ik dat dan vertel. Het begint al bij de titel van mijn blog. Ik wilde er iets grappigs van maken, zoiets als; "Ik ga op vakantie en... ga weer naar huis" bijvoorbeeld (later in deze blog zul je begrijpen waarom), maar als ik eerlijk ben, vergaat het lachen me de laatste tijd een beetje dus zeg ik het maar zoals ik het voel. Ook worstel ik met wat ik dan vertel, want ik wil op geen enkele manier mijn jongens te kort doen. Ik besef me namelijk, dat er een kans bestaat dat zij deze blog ooit ook lezen (hij staat tenslotte op het wilde web ;-)) en ik wil niet dat zij ooit het gevoel hebben, dat ik ook maar een ienieminie beetje minder van ze hou, ondanks dat de situatie soms gewoonweg kut is.


Lange tijd heb ik gedacht, dat het vanzelf - of door veranderende omstandigheden - wel beter zou worden. Maar heel eerlijk; dat wordt het niet. Het wordt anders, maar heel veel beter, dat niet. Ik had gehoopt, dat Pepijn inmiddels beter zou slapen; danwel omdat we de reden voor zijn nachtbraken gevonden zouden hebben, danwel omdat hij er anders toch wel over heen zou groeien. Ik had gehoopt, dat nu Oliver op school zit, ik meer rust en tijd zou hebben om mijn eigen ding (o.a. werk) te doen, maar in plaats van meer tijd, heb ik er meer (kop)zorgen en acties bijgekregen. En als het ene zorgding (laat ik het maar even zo noemen, haha) opgelost is, dan volgt er in rap tempo een nieuw zorgding. Inmiddels heb ik dus niet meer de illusie dat dingen verdwijnen, waardoor de zorg lichter wordt en de situatie beter. En dus ben ik op zoek naar hoe ik het draaglijker kan maken, voor ons allemaal. Een dag extra opvang voor Pepijn, een extra oppas die af en toe 's avonds op kan passen zodat wij samen weg kunnen om een beetje op te laden, minder uren werken, zodat ik meer tijd heb om te zorgen, een begeleidster voor Oliver, die de zorg een paar uur per week overneemt, aanmelding bij buurtgezinnen, in de hoop dat we daar ook wat steun vinden, vaker om hulp vragen omdat het alleen niet meer lukt, niet meer schikken naar ziekenhuisafspraken (tenzij het echt niet anders kan), maar plannen op momenten dat het voor ons te regelen valt, vaker mijn grenzen aangeven en beter voor mezelf zorgen en... proberen te accepteren dat het nu eenmaal zo is.


Wat ook helpt; er het beste van proberen te maken. En dit lukt de ene dag beter dan de andere dag. Vorige week deden we een poging tot op vakantie gaan. Ik ben vrij georganiseerd (goh haha) en had dus alle spullen voor de vakantie gepakt, had medicijnen en voeding extra besteld en dacht dat ik alles onder controle had. Totdat ik, de dag voor onze vakantie, tot de conclusie kwam, dat ik tóch voeding en medicijnen te kort kwam. Janken. Behoorlijk janken. Opeens voelde ik zo'n enorme druk; altijd zorgen dat er genoeg medicijnen en de juiste voeding in huis zijn. Zolang we thuis zijn, is het vaak ook makkelijk bij te sturen en kan ik alles de volgende dag in huis hebben, maar wanneer je op vakantie gaat, moet er dus voldoende voorraad zijn... Uiteindelijk opgelost; de leverancier kon ook leveren op ons vakantie adres (fijn!!)! Dus, vol goede moed gingen we met een auto vol op weg naar Renesse. We zouden er een week blijven, maar op dag 4 zijn we naar huis gegaan. Pepijn sliep bijna niet en Oliver zat niet goed in zijn dieet. Zo'n dieet thuis bereiden en volgen is blijkbaar 1 ding, maar met het dieet op vakantie, dat is toch wel next level (kwam we achter). Doordat de structuur van thuis er niet was en er toch spontane tripjes waren, kregen we het niet onder controle. Tel daar ernstig slaap te kort bij op... nou ja, je snapt het. Eenmaal thuis, was iedereen na 2 dagen weer terug in zijn ritme (Pepijn nog steeds met weinig slaap, maar goed, weinig slaap is ook een ritme he....) en zijn we thuis leuke dingen gaan doen. In de ochtend op pad en in de middag thuis chillen. Iets minder vakantie voor mij, maar als de jongens niet lekker in hun vel zitten op vakantie, dan hebben we onder aan de streep ook weinig vakantie natuurlijk.


En... wat niet helpt; het gedrag van de jongens. Oliver heeft steeds vaker enorme woede uitbarstingen en met een beetje pech, vliegt er gerust een stoeltje door de kamer heen. Zo'n woede aanval is moeilijk te doorbreken en ik merk, dat ik steeds meer mijn best doe om ze te voorkomen. Hoewel ik weet, dat dat voor de lange termijn natuurlijk geen oplossing is. Naast de woede aanvallen, gilt en slaat Oliver ook nog steeds regelmatig en we hebben dan ook besloten dat we zijn gedrag willen laten onderzoeken. Niet omdat we graag een extra label willen, maar wel om te kijken of we hem op een betere manier kunnen helpen - of hij iets anders nodigt heeft dan dat wij hem nu geven.

Ook Pepijn is pittig en dat is deels de leeftijd (ik ben twee en ik .... ;-)), maar daarnaast speelt ook zijn karakter een rol en kopieert hij gedrag van Oliver. Op zich gezond gedrag, dat kopiëren, maar niet heel handig... Pedagogisch gezien, doen we het volgens de professionals fantastisch (consequent en al die shit), maar gevoelsmatig is dat niet zo. Er zijn dagen dat ik me een echte sukkel voel, want waarom kost dat opvoeden zoveel moeite en zie ik zo weinig resultaat?! (ik weet dat deze gedachte niet helpend is, maar wel lekker eerlijk. En hee, promised you that)


Het wordt niet beter, maar dat wil niet zeggen dat het niet goed is. We moeten alleen een manier zien te vinden, waarbij iedereen zich goed voelt en het goed vol te houden is.


272 weergaven2 opmerkingen

Recente blogposts

Alles weergeven
Post: Blog2 Post
bottom of page