Vandaag sprak ik iemand die ik al een tijdje niet gezien of gesproken had. Hij vroeg hoe het bij ons ging en ik vertelde hem in het kort hoe het er tegenwoordig voor staat in Huize Curvers. Daarna vroeg ik hem; "Bij jullie alles goed met de kleintjes?", waarop hij een verhaal begon te vertellen, dat ook zij de nodige zorgen hadden om hun kinderen. Waarna hij toevoegde "Maar dat valt in het niet bij de zorgen die jullie hebben hoor". En dat is iets wat ik vaker hoor, als ik met vriendinnen praat en ze vertellen dat ze iets, m.b.t. de kinderen, lastig vinden of ergens moeite mee hebben, dan volgt daarna vaak diezelfde zin. Ik zeg dan altijd, dat iedereen zijn eigen sores heeft en dat meen ik ook. Wij hebben onze zorgen, een ander die van hem/haar.
Ok, eerlijkheidshalve; ook ik denk wel eens, als iemand over iets "zeurt", hóe belangrijk is dat nou echt?! Maar, ik besef me vaak (op tijd haha), dat dat voor die persoon wél heel belangrijk is. En dat dat dus echt ok is.
Laatst waren we in het ziekenhuis en toen zaten we met Oliver in de wachtkamer. In diezelfde wachtkamer zat een meervoudig beperkt kindje, in een rolstoel. Hij zat met zijn hoofd te schudden en Oliver bleef er naar kijken. Nu bevond ik me in die situatie waarin sommige mensen zich ooit bij ons bevinden, wanneer ze Oliver zijn sonde of rolstoel zien. Ik besefte me, dat het nu aan mij was hoe ik Oliver hier mee om liet gaan. We vertelden hem, dat die jongen waarschijnlijk ongeduldig was en daarom wat zat te wiebelen. Overigens heb ik dan geen idee of ik het goed doe hè, maar ik wil het in elk geval niet zwijgend voorbij laten gaan, zelf ervaar ik namelijk dat ik dat veel pijnlijker vind, dan wanneer iemand ons gewoon vraagt wat er met Oliver is. Oliver bleef geboeid kijken en we moedigden hem aan om even bij de jongen te gaan kijken. Hij deed het; onbevangen liep hij erop af en de moeder van de jongen maakte een praatje met Oliver. Het leek alsof ze het fijn vond, dat iemand gewoon op hen af kwam, i.p.v. óver hen te praten. Dit vul ik natuurlijk voor haar in, want ik heb het haar niet gevraagd ;-). Toen we terug naar huis reden, zeiden Tim en ik tegen elkaar, dat het dan bij ons toch nog wel mee viel. Lang hebben we gedacht dat Oliver misschien nooit zou gaan lopen, maar inmiddels loopt hij bijna een jaar en kan hij zelfs met een rugzak op zijn rug korte stukken wandelen. Wat boffen wij, want ook wij voelen dan, het kan altijd erger... Ieder huisje heeft zijn eigen shit; de ene wat groter dan de andere...
In het huisje op de foto, is vooral heel veel lol ;-)
