Toen Oliver en ik laatst samen in het ziekenhuis waren, voor het vervangen van zijn sonde, stapten we de lift in van de kinderafdeling naar beneden. We stapten in bij een vrouw die helemaal bepakt en bezakt was. Oliver wees naar al haar tassen. Ik zei; "die mevrouw gaat vast lekker naar huis", ze keek me aan en zei "nee, wij moeten helaas naar een ander ziekenhuis, maar ik ga wel heel even naar huis toe; even naar mijn andere kindje". "Oh, dat is niet bepaald "lekker naar huis"" en ik wenste haar sterkte en met tranen in haar ogen en een brok in mijn keel, gingen we ieder onze eigen weg. Ik had een brok in mijn keel omdat ik zo goed weet hoe het voelt als je kind in het ziekenhuis ligt of als je nog een kindje thuis hebt zitten, maar je moet kiezen bij welk kind je op dat moment kunt zijn, hoe vermoeiend en slopend het is, om in het ziekenhuis te zitten, niet weten wanneer je naar huis mag, het leven buiten het ziekenhuis door gaat en jij je in een hele andere wereld begeeft.
Zo zit ik ook regelmatig in de wachtkamer van het revalidatie centrum; daar zie ik moeders (en vaders :-)) zitten met kringen onder hun ogen, want ze zijn moe van het zorgen, maar moeten door. Ik hoor ze positief praten, want ze doen zo hun best om er iets van te maken. Soms zie ik ze zitten, met hun laptop op schoot, snel nog iets voor hun werk doen, voordat hun kind klaar is met therapie. Als ik gesprekken heb met andere moeders, springen soms de tranen in onze ogen, van herkenning, want velen van hen, slapen, net als ik, zo minimaal en maken zich zo maximaal zorgen. En ik zie ze.
En als ik in de spiegel kijk; zie ik het bij mezelf. Als ik Tim aan kijk, zie ik het bij hem. Toch weet ik dat maar weinig mensen het aan ons zien. Sterker nog; ik krijg vaak te horen; "Wat zie je er goed uit". Ik zie het als een compliment, maar tegelijkertijd voelt het ook zo eenzaam, want je kunt dus blijkbaar niet zien, dat ik in de afgelopen nacht maar 3 uur in totaal geslapen heb. Dat ik hiervoor gehuild heb en dat ik al maanden niet sport (dat kun je overigens wel écht zien en dat is ok) omdat ik er de energie niet voor kan vinden.
Deze is voor hen, voor die vaders en moeders, die, vaak onzichtbaar, 'the extra mile' gaan, voor hun zorg intensieve kind; ik zie jullie.
Ik zie jou, je kind brengen en halen naar therapie, wanneer je vrienden hun kinderen naar ballet of voetbal brengen.
Ik zie jou, tussen een gesprek uit glippen, wanneer je vrienden het hebben over de mijlpalen en testresultaten van hun kinderen.
Ik zie jou, constant "jongleren" tussen afspraken en vergaderingen.
Ik zie jou, zittend achter je laptop, uren zoekend naar wat je kind nodig heeft.
Ik zie jou, ineenkrimpen wanneer mensen klagen over dingen die voor jou voelen als iets onnozels.
Ik zie jou, uitgeput en moe, maar nog steeds loop je die extra stap voor je familie.
Ik zie jou, diep graven, op zoek naar krachten, waarvan je nooit gedacht had dat je die zou hebben.
Ik zie jou, waardering uiten naar de leerkrachten, therapeuten en medische professionals, die samen met jou werken aan de gezondheid van je kind.
Ik zie jou, 's morgens vroeg op staan, om weer van vooraf aan te beginnen, na weer een chaotische nacht.
Ik zie jou, wanneer je aan het einde van je latijn bent en eigenlijk niet meer kunt.
Ik weet dat je je soms onzichtbaar voelt, alsof niemand er iets van ziet. Maar ik wil dat je weet; ik merk jou op. Ik zie je meedogenloos doorgaan. Ik zie dat je blijft kiezen om er álles aan te doen om je kind de best mogelijke zorg thuis, op school, in therapie en bij de artsen te geven.
Wat jij doet, doet er toe. Het is het waard.
Op de dagen dat je je afvraagt of je het nog een minuut langer volhoud, weet dat ik je zie. Ik wil dat je weet dat het het waard is. Je bent niet alleen. Liefde is het allerbelangrijkste, en dat heb je bereikt. En op de dagen dat je vooruitgang boekt, de dagen dat het harde werken zichzelf uitbetaald en het succes voor jou is om te koesteren, ook dan zie ik jou en ben ik trots op je.
Welke dag het vandaag ook voor je is; je bent het waard, je bent fantastisch en ik zie jou.
Ik heb dit gedicht vrij vertaald vanuit het Engels. Het origineel is van Alethea Mshar.
