Als kind wilde ik graag dingen die niet standaard waren. Toen ik voor het eerst een Discman mocht kopen van mijn eigen zakgeld, wilde ik geen zilveren of zwarte (de standaard kleuren), maar ik wilde er één die knal blauw was. En toen ik vanaf de middelbare school mijn eigen kleedgeld kreeg, kocht ik regelmatig kleding die nét even anders was, dan “gewoon”. Ik weet nog goed dat ik een keer een rode broek kocht, met heel veel zwarte zakken...welke carnavalsoptocht wilde ik daar mee gaan lopen?!
Tot 3 jaar geleden vond ik het niet erg om af en toe anders te zijn - dus zelfs leuk -, maar sinds een tijdje is één van mijn grootste wensen opeens om “normaal” te zijn. En tja, wat is normaal hè? Normaal is ook maar een relatief begrip, maar het gevoel van "erbij horen" en een keer niet "de uitzondering" de zijn, dat komt in de buurt van "normaal", denk ik :-)
Een tijd geleden (pre Corona ;-)) waren we op een kinderverjaardag. Het was er druk en in drukke situaties is het voor Oliver soms lastig om met de prikkels om te gaan. De andere kinderen waren allemaal aan het spelen en Oliver bevond zich tussen de andere kinderen, maar speelde niet mee. In plaats daarvan, verstoorde hij het spel; hij sloeg en kneep een kindje en gooide met spullen. We grepen in en legden Oliver uit dat dat niet de bedoeling was en dat een ander kindje pijn doen, absoluut niet mag. Als we dit gedrag zien, dan snappen we het vaak wel, maar we kunnen het niet tolereren; we kunnen niet accepteren dat Oliver andere kinderen pijn doet. Hij doet het vanuit onmacht omdat hij zichzelf niet goed kan uiten, maar dat praat het niet goed. Vervolgens wilde Oliver weer mee spelen en toen hoorde ik een kindje tegen een ander kindje zeggen: "Met Oliver moet je niet spelen, hij is niet lief". En mijn hart brak. Ik snapte dat het kindje het zei, want Oliver vertoonde nou niet bepaald lief gedrag, maar hallo, mijn kind is echt wel het allerliefste kind wat er is. Voor mij dan hè ;-)
Vorige week was ik met beide jongens in een soort kinder-café. Daar is een grote speelruimte en de hele locatie is super kindvriendelijk dus daar komen meer mensen met kinderen (goh haha). Oliver liep meteen naar de speelhoek toe en binnen een paar minuten hoorde ik een ander kindje huilen, want Oliver had haar geslagen. Ik liep er naar toe en probeerde te bemiddelen/begeleiden en hem te helpen, even bij het spel te zitten en aan de kindjes en Oliver uit te leggen wat ze aan het spelen zijn, dat Oliver mee wil spelen etc., te vertalen wat hij met zijn gebaren bedoeld.
Het is dan heel erg afhankelijk van het andere kindje, of hij/zij er voor open staat dat Oliver anders communiceert. Als dat zo is, gaat het vaak goed en speelt hij lief mee, maar vaak is dat, logischerwijs, niet het geval en dan trekt hij aan het kortste eind en voelt hij zich buiten gesloten.
Dit kindje was zelf 3 jaar (vertelde ze trots :-)) en had dus nog helemaal niet de mogelijkheid om te begrijpen dat Oliver op een andere manier communiceert en soms ook speelt. Dus zij speelde verder met haar vriendje (ook 3) en Oliver stond er beteuterd bij te kijken. Hij liep naar mij toe en legde zijn hoofd op mijn schouder. Ik vroeg hem of hij mee wilde spelen, "ja" zei hij verdrietig. Ik heb hem uitgelegd dat dat daar even niet kon en dat ik snap dat hij dat jammer vindt, maar dat er nog andere mogelijkheden waren. Hij kon met zijn broertje spelen of in een andere speelhoek etc..
Kinderen begrijpen hem niet, hij raakt gefrustreerd en gaat gillen en slaan. Daar maakt hij zich niet populair mee, met als gevolg dat andere kinderen hem buiten sluiten. Daardoor voelt hij zich alleen en dat zie ik dan aan zijn houding; schouders en hoofdje omlaag en hij loopt wat doelloos rond. Totdat hij iets vindt om alleen mee te spelen. Ik ben blij dat hij het uiteindelijk leuk heeft door zelf te spelen, maar fucking hell, m'n moederhart aan diggelen. Het is zó'n lief jong in de kern, maar dat wordt vaak door anderen, voornamelijk door kinderen, maar ik voel ook afkeurende blikken van andere ouders, niet gezien omdat zij vooral zijn negatieve gedrag zien. En dus is hij bijzonder, de uitzondering; het kind dat niet mee speelt. Daar zou ik hem zo graag tegen willen beschermen, maar ik voel ook, dat hoe ouder hij wordt, hoe minder ik hem hier tegen kan beschermen, want het gebeurt vaak voordat ik het zie. Daarnaast weet ik ook, dat ik hem niet tegen alles kan beschermen en daarom probeer ik er te leren hoe hij er mee om kan gaan; hem leren hoe hij moet "vechten" in de regen. En dat is soms verdomd moeilijk, want ik heb soms zelf geen idee hoe ik er mee om moet gaan...
Overigens leren we hem óók hoe hij kan dansen in de zon, maar dat gaat hem, met zijn vrolijke, enthousiaste karakter, vaak heel goed af en daarin leren we juist van hem!
