top of page
Zoeken
  • Foto van schrijverMarina Curvers

Jij maakt het verschil

Sinds wij in de "medische wereld" terecht zijn gekomen, hebben wij wekelijks meerdere keren contact met allerlei hulp- en zorgverleners en instanties. Er zijn weken bij, dan heb ik er een dagtaak aan. Dat kost veel tijd en energie, maar het is nodig. Dus doen we het. Ik loop regelmatig tegen een muur op en dat zit niet persé in de beperkingen van een bedrijf, maar meer in de vriendelijkheid of bereidwilligheid van de medewerker waar ik op dat moment mee te maken heb. Toen ik vorige week bij de apotheek stond, begon ik mij opeens af te vragen; zouden hulp- en zorgverleners zich beseffen, dat zij het verschil voor mij - en zoveel anderen met een zorgvraag - kunnen maken?

De apothekersassistente die mij op dat moment hielp, was niet bepaald vriendelijk (en ik wil niet alle apothekersassistentes over één kam scheren!) - ze zei letterlijk: "mevrouw, wat wilt u dat ik om 17.20 (!!) uur nog voor u doe?", als reactie op een, in mijn ogen, niet onredelijke vraag vanuit mij. En daarmee was de toon gezet.


Een aantal weken geleden werd de aangepaste driewielfiets voor Oliver geleverd. Hij was de hele ochtend al in extase - eindelijk zou zijn fiets komen! Er werd aangebeld en daar was ie dan, zijn eigen fiets. Hij mocht er op gaan zitten, om te kijken of alles paste. Hij kon nét niet bij de trappers en daar kon nog wel het e.e.a. aan gedaan worden, maar "we moesten eerst maar even kijken hoe dit zou gaan". En de monteur/adviseur was uiterst vriendelijk, daar lag het niet aan, maar hij liet ons wel achter, met een fiets, waar Oliver eigenlijk niet op kon fietsen. Ik had bijdehanter moeten zijn en meteen moeten vragen of hij de fiets mee terug kon nemen, om hem aan te passen, maar op dat moment overviel het me en hoopte ik ergens, dat het alsnog zou passen (geen idee hóe dan haha). Vervolgens heb ik na een paar dagen gebeld naar de leverancier en gevraagd of de fiets aangepast kon worden, zodat hij er wel op kon fietsen. Ik heb precies aangegeven welke aanpassingen nog nodig waren. De fiets zou opgehaald worden, aangepast worden en aan het einde van de dag weer terug komen. Op zich goed geregeld! Toen de fiets aan het einde van de dag terugkwam, waren de meeste aanpassingen gedaan, op één na en hij dus nu alsnog niet kan fietsen. Ik had specifiek gevraagd om een bepaalde aanpassing (niets geks of bijzonders hoor - geen gouden spaken of een glitterfietsbel), maar dat "was niet door gekomen". De monteur zou het overleggen, maar moest nu snel weg voor een spoedklus (kan gebeuren) en we zouden er nog over horen. Dit is nu een week geleden en de fiets staat onaangeroerd, in de schuur. Weer een punt op mijn to do lijst: de leverancier bellen, zodat Oliver eindelijk kan fietsen. Hoe had het anders gekund? De monteur had de allereerste keer niet weg moeten gaan, zonder dat de fiets paste, zonder dat hij Oliver weg had zien fietsen. Dán had hij ons met ons meegedacht en een stukje ontzorgd. En de beste man, bedoelde het helemaal niet onaardig of verkeerd, hij deed "gewoon" zijn werk. Maar eigenlijk, zou het ons zoveel helpen als hij zijn werk net iets meer dan "gewoon" zou doen.


Hoe het ook kan? Ook daar heb ik, gelukkig, een mooi voorbeeld van! Toen Oliver net zijn maagbutton had, ging zijn voedingspomp 's nachts voortdurend af; een foutmelding omdat de verlengslang steeds dubbel klapte. Ik heb zelf wat gezocht op internet en er bleken diverse merken verlengslangen te zijn en bij veel mensen, was dat de oplossing; een ander merk. Ik heb de volgende ochtend meteen de leverancier gebeld en de situatie uitgelegd. De eerste reactie was: "mevrouw, ik kan u die niet geven, want u krijgt er maximaal 4 per maand vergoed en deze heeft u alle 4 al thuis liggen". Toen ik haar - enigszins wanhopig, uitlegde, dat dit ook geen doen was en ik met liefde de 3 ongebruikte slangen terug wilde sturen, begreep ze het opeens en zei ze: "mevrouw, ik stuur u een nieuwe verlengslang op, van een ander merk, en ik zorg dat ze vanavond nog geleverd worden, met een spoedkoerier, zodat u vannacht hopelijk een betere nacht heeft". Ik had serieus tranen in mijn ogen (zo gaat dat tegenwoordig, om het minste of geringste, waterlanders ;-)) en bedankte haar hartelijk. Ik voelde me gehoord, ze had met me meegedacht én ze had mijn verwachtingen overtroffen. Ze deed een stapje extra, een gebaar extra, voor mij, voor mijn kind. En ik snap, dat dat niet altijd en overal kan; een stap meer zetten, maar een glimlach, een teken van begrip, zorgen dat geleverd wordt, waar behoefte/vraag naar is, daarmee overvraag ik toch niet?


En ik denk, ik weet eigenlijk zeker, dat dat dus het verschil maakt voor mij als zorgenouder en voor zoveel anderen die te maken hebben met boven gebruikelijke (medische) zorg.


Dus, lieve apothekersassistent(e), rolstoelmonteur, doktersassistent(e), medewerker van de Gemeente, leverancier van zorgmiddelen, en nog zoveel andere hulp- en zorgverleners, weet, dat jij écht het verschil kunt maken met wat je doet en zegt. Je kunt mijn dag net iets makkelijker maken en mijn leven een stukje makkelijker.





Recente blogposts

Alles weergeven
Post: Blog2 Post
bottom of page