top of page
Zoeken
  • Foto van schrijverMarina Curvers

Kijken kijken, maar niet ... vragen.

Een tijd geleden liep ik met de jongens naar de supermarkt hier in de buurt. Oliver wilde niet in de kinderwagen, maar zelf lopen. Prima vent. We zijn allemaal super blij dát je kunt lopen dus dan doen we dat zoveel mogelijk natuurlijk! Oliver heeft vaak een soort "dronkemans loopje"; door zijn rompinstabiliteit en de wat houterige manier van bewegen, loopt hij niet zo soepel. Maar hij loopt.

En daar is hij, en wij, maar wat trots op!


Dat loopje, ziet er dus iets anders uit dan "normaal" en een tijd geleden werden we voor het eerst aangestaard om die reden. Of ja, misschien is er vaker gestaard, dit was de eerste keer dat ik het zag ;-). Ik vond het confronterend, maar wist niet wat ik er over moest of kon zeggen dus ik ben gewoon, met opgeheven hoofd natuurlijk, doorgelopen. Ik moest even slikken, maar Oliver was inmiddels ergens naar toe gelopen, waar wij niet naar toe gingen dus met een sprintje erachteraan en geen tijd om er langer bij stil te staan.


Eenmaal thuis had ik wat meer tijd om er over na te denken; ik snapte wel dat die mevrouw keek, maar moest dat dan zo starend? En had ik er wat van kunnen zeggen? Of wat had zij dan anders kunnen doen? Ik kwam er niet echt uit...


Een paar weken later gingen we naar de speeltuin. Inmiddels had Oliver ook een zichtbare sonde en dus was er nog meer te zien, dat er "anders" uit zag. Andere kinderen praatte over hem; "Dat is een raar jongetje, hij ziet er gek uit". Ook toen wisten we niet goed wat we moesten zeggen - ook wij zijn hier nieuw in ;-). Kort daarna kwam er een jongetje, ik denk een jaar of 7 / 8, naar mij toe; "Mevrouw, mag ik vragen waarom hij (wijzend naar Oliver) zo'n slangetje heeft?", "Natuurlijk mag jij dat vragen. Door dat slangetje krijgt hij zijn eten", "Oh ok" en ik voegde toe: "Super goed, dat je het vraagt, dan weet je hoe het zit, knap van jou!", hij knikte en ging weer verder met spelen.


Ik meende wat ik zei, dat ik het super goed van hem vond dat hij het gewoon vroeg, dat heb ik veel liever, dan dat mensen staren of - erger nog - óver Oliver praten.


In het ziekenhuis of revalidatiecentrum komen wij regelmatig kinderen tegen die er "anders" uit zien of bijzondere hulpmiddelen hebben. Ik zie Oliver dan kijken of soms wijst hij. De eerste keer, wist ik ook niet goed hoe ik er op moest reageren, maar inmiddels benoem ik het altijd: "Ja, gave rolstoel heeft die jongen hè?" of "Ik zie het ook, dat meisje heeft een slangetje". Ik weet niet of dat dan de allerbeste oplossing is, maar ik vind het zelf fijn als andere mensen ons zo benaderen en ik wil mijn kinderen leren, hoe ze er mee om kúnnen gaan en dat dit ook bij het leven hoort.


Toen ik thuis was, bedacht ik me ook, hoe trots zou de moeder van die jongen zijn?! Dat haar kind, die vraag durfde te stellen. En dat heeft hij waarschijnlijk geleerd van zijn vader, moeder of iemand anders die dichtbij hem staat. Hoe mooi, dat je dat je kind dus mee kunt geven!



107 weergaven1 opmerking

Recente blogposts

Alles weergeven
Post: Blog2 Post
bottom of page