In het dagelijks leven maken we vooral foto's of filmpjes van leuke of grappige, bijzondere momenten. Lieve foto's, mijlpalen, dingen die we willen laten zien omdat we er trots op zijn. Minder leuke dingen leggen we vaak niet vast op camera, terwijl die natuurlijk evengoed bij het leven horen.
Dat ons leven zorgintensief is, dat is inmiddels, gelukkig, geen geheim meer. Ik schrijf 'gelukkig', want het starten van deze blog en daarmee het delen van ons verhaal en ons leven, lucht op. Het voelt minder eenzaam, nu mensen steeds beter weten wat zich bij ons afspeelt. Na mijn eerste blog stuurde iemand (die dichtbij ons staat) me;
"Ik weet dat Oliver die ziekte heeft en dat er beperkingen zijn voor hem en het gezin. Maar zoals jij het omschrijft... zo zag ik het niet. Misschien wel wetend, maar er toch niet echt een idee van hebben".
En dat was precies het doel.
Maar goed, terug naar de foto. We hadden laatst bezoek, toen we Oliver moesten prikken om zijn waardes te meten. Toen werd deze foto gemaakt, zonder dat we ons er bewust van waren. Degene die de foto maakte zei: "Als Oliver dalijk 20 is, kunnen jullie hem laten zien, dat dit er ook bij hoorde toen hij 3 was". Mooie gedachte wel en daar hadden we zelf nooit zo bij stil gestaan. Maar het hoort er nu eenmaal bij en daarom wil ik het delen. Toen ik de foto voor het eerst zag, zag ik alleen maar mijn make-uploze hoofd en ongekamde haar (om het eerlijk te houden; ik heb mijn pyjama er afgeknip en er een filtertje overheen gedaan, leek me beter voor iedereen ;-)), maar kort daarna zag ik mijn gezicht en de blik van ons beiden.
Het zegt zoveel, meer dan 1000 woorden.
