De eerste twee schoolweken zitten er bijna op en Oliver heeft het enorm naar zijn zin op school! Hij gaat er met een grote lach naar toe en komt moe, maar voldaan thuis. Hij verteld er nog weinig over, maar gelukkig lezen we iedere dag via een app, wat de kinderen op school gedaan hebben dus zo proberen we hem gericht te vragen wat hij gedaan heeft op school. Hij gaat nu 3 ochtenden naar school en we merken dat dat momenteel ook echt het maximaal haalbare is. Misschien is zelfs 3 ochtenden nog wat teveel, maar we proberen dit nog even, want de eerste weken zijn natuurlijk ook enorm wennen; nieuwe gezichten en nieuwe dingen die veel energie kosten. Als we Oliver ophalen van school is hij erg moe en dat merken we 's middags en de dag erna ook. Hij is dan heel erg overprikkeld en dat uit zich in gillen, slaan en huilen. Hij weet eigenlijk niet goed wat hij met zichzelf aan moet. En om heel eerlijk te zijn, vinden wij dat ook lastig. We proberen er zo goed mogelijk voor hem te zijn, zo min mogelijk prikkels op te zoeken en hem vooral veel te knuffelen (een stevige knuffel geeft diepe druk en dat zorgt voor prikkeldemping). We vinden het best wel uitdagend, want het is alle "hands aan dek" momenteel, om het gezin een draaiende én gezellig te houden. Kortom; we moeten allemaal wennen dat Oliver naar school gaat.
Met name moeke hier :-P, heeft moeite met los laten. Op de eerste schooldag van Oliver heb ik hem met een lach de klas in gezwaaid en toen ik me omdraaide kwamen de tranen. Tranen omdat we iets afsloten; de eerste vier jaar van zijn leven, die we zo intens beleefd hebben en waarin we zoveel van hem zagen en nu een nieuwe fase; waarin we minder van hem zien, maar waarin hij meer gaat beleven en zich nog meer gaat ontwikkelen. Ook vind ik het lastig omdat Oliver nog niet echt praat en je dus vaak moet weten wat hij wil zeggen en als ouders, ken je elk geluid en elke gezinsuitdrukking van je kind, op school moeten ze dat nog leren. En ik stuur hem dus de wijde wereld in, zonder dat ik hem echt kan begeleiden. Dramatisch gezien, voelt dat zo he ;-). Dat zijn de emoties die spreken haha.
Als ik langs de basisschool hier om de hoek kom, dan zie ik de vaders en moeders aan het schoolplein staan. Hun kinderen uitzwaaien of ophalen. Dat is toch wel het standaard beeld en dat was een beeld wat ik ook ooit had; als mijn kind naar de basisschool gaat, sta ik aan het schoolplein; te kletsen met andere vaders en/of moeders (waarschijnlijk over onzinnige dingen ;-)) en te wachten totdat de kinderen het schoolplein opgerend komen, klaar om naar huis te gaan. Dat beeld is toch wat anders nu; de meeste kinderen op de Mytylschool komen met de taxibus (om verschillende redenen) en er zijn slechts enkele kinderen die gebracht worden door hun vader of moeder. Dus sta ik alleen aan "het schoolplein" en rij ik Oliver in zijn rolstoel naar de ingang, wacht ik totdat iemand hem komt halen en rij ik weg; aan de linker- en aan de rechterkant een taxibus. En dan moet ik even slikken (of gewoon janken, ook optioneel), want dan besef ik me weer even dat dit niet de "standaard" is, dat het anders is. Ook zie ik, dat het bij ons dan meevalt, dat Oliver "slechts" een stofwisselingsziekte heeft en niet meervoudig beperkt is bijvoorbeeld. Dan weet ik weer; het is maar net hoe je het bekijkt.
